پروازی دارم به باشگاه پرواز صفحه 650 پیام نمای شبکه 2
دم غروب ، میان حضور خسته ی اشیا نگاه منتظری حجم وقت را می دید. و روی میز ، هیاهوی چند میوه ی نوبر به سمت مبهم ادراک مرگ جاری بود. و بوی باغچه را ، باد ، روی فرش فراغت نثار حاشیه ی صاف زندگی می کرد. و مثل بادبزن ، ذهن ، سطح روشن گل را گرفته بود به دست و باد می زد خود را. . . مسافر از اتوبوس پیاده شد: ( چه آسمان تمیزی!) و امتداد خیابان غربت او را برد . . غروب بود. صدای هوش گیاهان به گوش می آمد. مسافر آمده بود و روی صندلی راحتی کنار چمن نشسته بود : « دلم گرفته، دلم عجیب گرفته است. تمام راه به یک چیز فکر می کردم و رنگ دامنه ها هوش از سرم می برد. خطوط جاده در اندوه دشت ها گم بود. چه دره های عجیبی ! و اسب ، یادت هست ، سپید بود و مثل واژه ی پاکی ، سکوت سبز چمن زار را چرا می کرد. و بعد ، غربت رنگین قریه های سر راه. و بعد ، تونل ها دلم گرفته ، دلم عجیب گرفته است. و هیچ چیز، نه این دقایق خوشبو ، که روی شاخه ی نارنج می شود خاموش، نه این صداقت حرفی ، که در سکوت میان دو برگ این گل شب بوست، نه ، هیچ چیز مرا از هجوم خالی اطراف نمی رهاند. و فکر می کنم که این ترنم موزون حزن تا به ابد شنیده خواهد شد»
| قالب ساز آنلاین |
درباره سایت
منوی سایت
آرشیو سایت
پیوند ها
برچسب ها
لینک های مفید
قالب ساز آنلاین
امکانات سایت